Bazen yastığa başımı koyduğumda “bugün de insanlık için hiçbir şey yapmadım.” diye hayıfladığım zamanlar oluyor. Belki o gün daha fazla kitap okudum, belki daha çok para kazandım, belki daha başarılı oldum, belki beni mutlu edecek daha çok şey yapmışımdır o gün. Ama şöyle bir düşününce bunların hepsini “ben” için yaptım ve bir gün ben yok olacağım. Dünyadan ayrılırken ise kazandığım para ve başarıyı kocaman bir balonun sönüşü gibi izleyeceğim. Gerçekleri söylüyorum size. Biz içi hava olan kendi balonumuz ile yıllardır uğraşıyoruz. Hele bir de bunun içine hiçbir değeri olmayan prof. dr. av. müdür vb. etiketlerle helyum havası basıyoruz. Uçtukça uçuyor ve gün geliyor o balon patlıyor ve bizim, yüksekten düştüğümüz ölçüde canımız yanıyor. Zaten bizim canımız hep kendimize yüklediğimiz anlamlardan dolayı yanıyor. Ah ki vay, bu gözler ne cahil profesör ve ilim adamları gördü yüksekliğinden yanına yaklaşılamayan…
Peki değerli olan şey neydi? İçi hava olmayan ve öldükten sonra sönmeyecek balon var mıydı? Gülümseyerek ölmek mümkün müydü? Cevap ise çok basit, cevap “ben” değil “sen” idi. Yıllardır kendi toprağımızı suladık. Başkasının toprakları aklımızın ucuna gelmedi. Ancak başka insanların topraklarını da sulasaydık biz ölsek bile o topraklar hala yeşermiş olacaktı. Cevap buydu. Cevap, başka insanların hayatına dokunmaktı. Tuttuğum el sayısıydı. Kurtardığım hayatlardı. Suladığım topraktı. Yeşerttiğim insanlıktı.
Bugün içimde bir sıkıntı varsa henüz bunu başaramadığım içindi, yazıyorsam başka toprakları sulamayı sevdiğim içindi…
ne süslü cümleler kurtaracak bizi
ne de türlü türlü düşünceler, ideolojiler
ne cebimdeki param değerliydi
ne de yıllardır edindiğim bilgim
peki neydi
neydi bizi değerli yapan
tuttuğum el sayısıydı
kurtardığım hayatlardı
dokunduğum yaşamlardı
suladığım topraktı
yeşerttiğim insanlıktı
8 yorum
Güzel yazı ve paylaşım için teşekkürler.
O kadar ben yazmışım gibi hissettim ki… Bu yıl hayatımda ve düşüncelerimde en büyük değişikliği yaşadığım yıl sanırım ve bu değişikliğin nedeni ben odaklı düşünmekten sıyrılmak oldu. Önceden her şey anlamsız gelirdi “Çok iyi yerlere geldim, en iyisi ben oldum eee sonra ne olacak? Bu dünyadaki hayatım bitecek ve her şey boşa gidecek, ne anlamı var ki çabalamanın?” diye düşünürdüm. Yardıma muhtaç olan milyonlarca kişi olduğunun farkına varınca kendimden çok utandım, “Şimdiye kadar nasıl bu kadar bencilce düşünebildin, nasıl onlar için çabalamadın, nasıl bu kadar kör olabildin?” dedim kendime. Ama şükür ki artık farkındayım, hayallerim değişti, hayallarim ve hayatım anlamlı oldu, çabalamam gereken şeyler var çünkü bu dünyadaki herkesin birbirine ihtiyacı var, hepimiz insanlar için, insanlık için çabalamalıyız.
Aynı düşüncede olmak çok sevindirdi, birkaç gündür çabalamayı bırakmıştım, amacımı hatırlattığın için teşekkür ederim, çok çok güzel bir yazı olmuş, eline emeğine sağlık.
Çok güzel açıklamışsınız. Düşüncelerinizi paylaştığınız için memnun oldum :) Teşekkürler
Rica ederim, ne demek :)
İnsanlık için hiçbir şey yapmama kısmını geçtim kendim için hiçbir şey yapmadım diyorum. Daha fazla kitap okuyamadım, para kazanamadım, daha başarılıda olamadım. Ben niye kendimi kötü hissettim? Bu farkındalık beni üzdü, teşekkürler.
Kardeşim ağzına sağlık ya icimizi okuyorsun resmen…
Faydalı bilgiler veriyorsunuz tebrik ederim
Merhabalar. Ne kadar güzel bir aynasınız. Çoğu satırı okurken ne kadarda paralel düşünüyoruz demekten alamadım kendimi.. Ağzınıza yüreğinize kaleminize sağlık. Sahip olduğumuz herşeyi (aslında sahibi olmadığımız herşeyi) unutup bizi sonsuz saadete yaklaştıracak hakikatleri bulmamız gerekiyor. Niçin yaşadığımızı düşünüp kendimize yaklaşabildiğimiz en dürüst halimizle itiraf etmeliyiz gerçekleri.. Hiç kimseye olmasada kendimizle baş başa iken dürüst olmayı başarmalıyız, böylece daha dürüst bir yaşam için ilk adımı atmış oluruz. Keyifle ve tebessümle okudum, sevgiler