Anladım ki bu yolda en çok kimin sesi çıkıyorsa en cahil, en ham odur. Zaten kendi içinde çıktığın bir yol için neden bunu bu kadar göz önünde yapasın ki… Fazla ön planda yaşayan, fazla savrulur. Mahremiyetini korumayan ve sırlarını saklamayan karakter sahibi olabilir mi? Hakikat göz önünde değil, kıyıda köşede kimsenin bakmadığın yerdedir. Hakikat azınlıktadır. Son zamanlarda hep bunu düşünüyorum. Tabi ki kendime düşen bir pay var burada. Sitede bunca yazı var. Bazıları geride kalmış, bazıları düzenlenmeyi bekliyor. Kısacası çok geveze olduğumun farkına vardım. Bu yüzden zaman zaman utanıyorum. Artık boyumdan büyük söz söylemek istemiyorum. Özellikle de öğrendiklerimi öğretenlere karşı ukala gibi hissediyorum kendimi. Üstelik yaşım daha 23. Fazla cahilim, fazla ham birisiyim. Neden mi böyle düşünüyorum? Anlatayım.
1 sene öncemi düşünüyorum. Şu çok fazla göz önünde olan, her şeye girişken ve her zaman fazla yoğun olan Ceyhun. Şimdi şimdi anlıyorum ki ne kadar cahilmişim. Çok şey bildiğini zanneden ama hiçbir şey bilmeyen birisiymişim. Halbuki aradan 1 sene geçmiş. Ancak ben çok değişmişim daha yeni görebiliyorum.
3 sene öncemi düşünüyorum. Çocuksu meşguliyetler bulmuşum kendime. Tüm vaktimi onlara harcamışım. Tam bir zır cahilmişim. Üstelik 3 sene önce özgüvenimin tavan yaptığı bir devir. Hayatımdaki tüm sorunlara çözebilecek kadar kendimi güçlü hissettiğim bir dönem. Ancak koca bir gölge oyunu oynamışım. Hepsi bu…
5 sene öncemi düşünüyorum. Bence siz tahmin ettiniz :) Geçmişe doğru gittikçe artan cahilliğimin farkına varıyorum. Ne acı ki hiçbirinde de cahil olduğumun farkına varmamışım. Şimdi ise geçmişe dönüp baktığım zaman üzüldüğüm konular ve takılıp durduğum insanların ne kadar gereksiz olduğunu anlıyorum. Absürt bir durumun içerisindeyim.
Her sene çok fazla değişmişim. Çoook! Özellikle de bu sene. 1 sene önce ne kadar samimi ve sakin bir insan iken şimdi daha ciddi, daha kararlı biriyim. Büyük ihtimal 1 sene sonra, bugünkü durumum hakkında ne kadar cahilmişim diyeceğim. İşte ana sebep bu. Sonsuzluğun içinde bir olgunlaşma evresi içerisindeyim. Hiçbir zaman tam olarak olgunlaşmayacağım. Ertesi gün bir başka ben olarak uyanacağım. O halde bugün, neyin iddiası içinde olabilirim…
Susup kalıyor insan. Kabulleniyorum cahilliğimi. Farkına varmadığım hatalarımı ve absürt davranışlarımı da hepsini kabul ediyorum.
Yani bilmiyorum. Şimdi neyin iddiasında bulunabilirim ki. Yarın başka biri olarak uyanacağım. O halde niye ön planda bulunayım. Ne diyebilirim ki…
Söz bitiyor, bilmiyorum…
2 yorum
Düşüncelerinde yalnız değilsin :) Az konuşmaya başladığım zaman cahilliğimi fark ettiğim zamandı.
Ne güzel :)