Ve en sonunda anlıyorsun ki aynı yolda yürüdüğün insanlardan sana fayda var. Aynı dili konuştuğun, aynı hisleri yaşadığın, aynı amacı paylaştığın. Aynı yolu yürümediğin insanlar ile sadece belli bir noktaya kadar geliyorsun. O noktadan bir adım öteye geçmek mümkün olmuyor. Belli…

Yorgunluktan bitap düşmüş başımı kaldırıp şöyle bir yoluma bakayım diyorum. Yolun ne sonu belli oluyor ne de yürüdüğüm yol. İşte o zaman anlıyorum ki daha yürümem gereken çok yol var. Yürürken ilginç olaylar olabiliyor. Bazısı selam vermeden sollayıp geçiyor, bazısı…

Yeni bir renksin hayatımda, Yeni bir doğuş. Hangi gökkuşağına koysam seni ki rengini herkes görsün. Seni gören yağmurla güneş aralarında anlaşsın, Yağmurlar hep yağsın. Güneşler hep açsın. Sen hep gökyüzünde otur, Sen hiç solma, Sen hep güzel kal.  

Korkak mıyım yoksa aşık mıyım? bilmiyorum. Attığım her adım, aldığım her karar, konuştuğum her kelam, yazdığım her yazı hatta düşündüğüm her fikri sorguluyorum. Tüm bunlardaki hatalardan dolayı bana kızmandan mı korkuyorum yoksa sana olan sevgimden dolayı yanlış bir şey yapıp seni…

Bazen ardıma dönüp baktığımda “Ne yaptım ben?” diye sorguladığım zamanlar oluyor. Tek bir cevaba çıkıyor tüm düşündüklerim. Oyun oynuyorum ben sadece oyun! Bir çocuk masumiyetiyle kumdan kaleler yapmışım sahilin dibine. Yıkılacağını bile bile… Her bir insan bir kum tanesi koymuş…