Bir Misafir; Corona

4,K

Benim inancıma göre her hastalık misafirdir. Vücudumun bir ev olduğunu düşünürüm. Virüsü de vücudumuza giren bir misafir olarak algılarım. Tabi mesele misafiri çağırmak değil ancak bazı negatif algıları yıkmak lazım. Size doğal olarak bu görüş farklı gelebilir ancak benim manevi dünyamı şekillendiren insanlardan ben böyle öğrendim. İyi ki de öğrenmişim çünkü bugün geldiğimiz durumdan size farklı bir pencereden bakmanızı göstereceğim.

Virüs hakkında yeterince komplo teorisi okuduğunuzu düşünüyorum. Bu virüs hakkında bilen bilmeyen herkesin bir yorumu var. Nasıl önlem almalıyız, semptomları nelerdir, ölüm oranı nedir vs Ancak bir noktayı kaçıyoruz. Virüs bize ne öğretiyor? Ben daha çok bu soru üzerine düşündüm. Üst üste gelen bunca felaketler insanlığa bir şey anlatıyor olmalı. Aynı vücudunuzdaki ağrılar veya sancıların size sinyal vermesi gibi. Nerenizde ağrıyorsa vücut size orayı iyileştirmeniz için mesaj verir. Ağrının amacı canınızı acıtmak değildir. Peki biz bu virüs sürecinden ne öğrenmeliyiz? Bence odaklanmamız gereken soru bu. İnsanlar bu soruya odaklanmak yerine tamamen panik havasıyla hareket ediyor. Paniğin yarattığı ekonomik kriz, virüsün kendisinden daha tehlikeli ortam oluşturuyor. Bunun farkına değiller. Neden? Çünkü ölüm oranı ne olursa olsun, ölümün en ufak ihtimalinden bile korkan bir insanlık var karşımızda. Son 50 yılda tüketim temelli materyalist bir dünya oluşturduğumuz için ölüm ile yüzleşmeyi unuttuk. Halbuki dünyadaki tek gerçek varsa o da ölümdü. Bence virüs insanlık alemine çok şey öğretti. İnsanlığın teknolojiye, paraya ve güce olan hayranlığı kırıldı. Batı dünyası muazzam bir ekonomik sistem oluşturdu. Borsalar, şirketler, devlet sistemi derken sürekli büyüdük. Yapay zekayı tartışacak teknoloji seviyesine geldik. Ancak öyle bir gün geldi ki gözle göremediğimiz bir şey, gözle gördüğümüz her şeyi yıkabilecek potansiyelde. İşte aslında bu kadar aciz varlıklarız. Bu ihtimalin olması bile insanlığın bilinç boyutunu çok değiştirdi.

Ben bu dönemi hayretle izleyip kendimi sorguluyorum. Kendime sorduğum soruları sizlerle de paylaşmak istiyorum. Felaket tellalı değilim sadece beraber akıl yürütelim. Diyelim ki bu virüs öyle bir noktaya geldi ki önce piyasalar çöktü, sonra şirketler, sonra devletler derken hayatta kalanların tarım toplumuna geçtiğini varsayalım. Öyle bir nokta ki, yiyeceğimizi topraktan çıkarmaktan başka seçeneğimiz kalmamış. Yani son nokta. İşte o noktada yaşadığımı hayal edip kendime şunları sordum.

Bunca sene okudum. Çocukluk ve gençlik yıllarımı okullarda geçirdim. Bunca bilgi edindim, formül ezberledim vs. vs. vs. Peki okulda bana ezberletilenler sayesinde hayatta kalabilir miyim? Hayır. Okul bana toprağı öğretmedi.

Teknolojiye oldukça meraklıyım. Biraz yazılım bilirim. Bilgisayarı ve telefonu iyi kullanırım. Şimdi ise elektrik bile yok. Ne teknolojisi. Ne önemi kaldı? Hiç…

Sosyal medya sayesinde çok güzel resimlerimi paylaştım. Blog sitem ile yazılar yazdım. Beğeniler aldım, takipçi arttırdım. İnsanlar beni alkışladı, övdü vs. Peki bugün o takipçilerim beni doyuracak mı? Alkışların bir faydası var mı? Cevap acı bir gülümseme :)

Hafta içi 40 saat çalışarak para biriktirdim. Elimde para var. Peki para ile ne alabilirim? Üretim durmuş. Her şey durmuş. Para dediğin şey, bir kağıt parçası olmuş.

Virüsten önce siyasete çok kafa yorduk. Devletlere, coğrafyalara, ırklara, liderlere vs. vs. vs. Artık devlet kalmamış, sınır bile kalmamış…

Daha onlarca soru.

Sadece 3 temel ihtiyacım var. Barınma, yiyecek ve güvenlik. Hepsi bu.

Şimdi günümüze dönelim. Kocaman bir balon yaratmışız arkadaşlar. Kendimizi çok bilgili sanıyoruz. Karmakarışık matematik formülleri çözüyoruz, atom bombası yapıyoruz ancak nasıl toprak ile doyacağımızı bilmiyoruz, nasıl toprak ile ev yapacağımızı bilmiyoruz, nasıl toprak ile giyineceğimizi bilmiyoruz. Topraktan uzaklaştık. Bu eğitim sistemi bize doğada yalnız yaşabilmeyi öğretmedi. İnanın ki doğada bir kedi bile insandan daha kolay yaşabilir. O son noktadan sonra insan kibrinin ne kadar absürt olduğunu görebiliyor musunuz? Akademik ünvanı olan profesörlerimizi düşünün. Hani her yere gittiğinde kendini “Ben Prof. Dr. ” olarak tanıtanları hatırlayın. Makam sahibi olanları düşünün. Yanından geçerken “Sayın Müdürüm” dediklerinizi. Milyoner olanları düşünün. Yüzlerce evi olan, arabası olanları. O gün geldiğinde hepsi kocaman bir balon olacak. O son noktada hepsi patlayacak. İşte en çok panik yaratanlar bu kesim. Çünkü ünvanlarının ve parasının kaybolmasından korkuyor. Güce tapanlar korkuyor. Ancak Afrikalı aç bir çocukta bu virüsün korkusunu göremezsiniz. Onun kaybedecek bir şeyi yok. O zaten son noktada yaşıyor.

Düşünmeliyiz arkadaşlar, düşünmeliyiz. Bu virüs bir mesaj veriyor tüm insanlığa. Bir öğretmen. Bence öğretmeden de gitmeyecek. Elimizdeki telefonlara, diktiğimiz gökdelenlere aldanmayalım. 1 günde çökecek kadar aciz varlıklarız işte. Veee en çok aşağıdaki soruları soruyorum bu dönemde.

Peki hakikat ne?
Değişmeyen şey ne?
Her şey elimden alınsa bile beni ben yapan şey ne?

Bana kalırsa her şey gittiğinde elimizde kalan şey; ahlak ve inanç. Farklı cevabınız varsa yorum yazarsanız seve seve üzerinde düşünürüm.

Bence panik yapmak yerine kendi içimizi karantinaya alıp kendi gerçek yüzümüzle yüzleşmeliyiz.

Esenle kalın.