Çocuksun evvela, Yaşın 21. Toysun, hamsın, Daha yolun başındasın. Çenende 2-3 tel sakal, Onu da keçi sakalı yapmış zekiyim diye dolanırsın. Çocuksun evvela, Yaşın 21, Kilon 52. Cılızsın kardeş, Yediğin iki kaşık yemek, Üçüncüsü arkadaş zorlaması, Dördüncüsü Abdullah Baki. “Zayıfsın…
Şiir
-
-
kötü yaz beğenilme yeri geldiğinde saçmala noktayı da koyma canım nolcak bazen anlamsız boşluklar bırak .. isteyen doldursun orayı bırak sana virgülsüz desinler, amma velakin gel yumalım gözümüzü aklımızı susturalım kalem raks etsin bu gece rüzgar en güzel şarkısını çalsın…
-
Dön Dön Dön yeniden içine Gel gör bak Neler olmuş Hele bir bak Neler bitmiş şu bahçende Hangi dikenler yeşermiş Hangi gülün kurumuş Bahçeni kurtlar kapmış Kargalar çoktan açlıktan uçmuş Velveleler yangına vermiş. Dön! Al baltayı eline yeniden Sapla önce…
-
Kaybetmişsin ışığını, Gülen gözlerin gülmez olmuş. Kanadını kırmışlar senin, Uçup coşan gönlün uçmaz olmuş. Gülüşün, Bakışın, Susuşun, Sözlerin, Hepsi değişmiş… Neylemişler sana böyle! Ne hale getirmişler seni! Vah, vah… Yazık olmuş, Ziyan olmuş güzelliğin.
-
Ben seninle olmayı sevdim, Sana ulaşmayı değil. Ben seni sevdim, Sen olmayı değil.
-
ve herkes bir gün bitirecek, Kum saatindeki tanelerini. ve her kum tanesi hatıraya dönüşecek. Arkasında sadece bıraktıkları kalacak. Kimi bir kitap, Kimi bir buluş, Kimi sadece gülümsemesini, Hatta bazısı nefretini bırakacak. Herkes bir iz bırakmadan göçmeyecek bu diyardan.
-
Bence olgunlaşmanın göstergesi susmak değil, gülmek olmalı. Kocaman gözlerle etrafını seyredip kocaman gülümsemek olmalı. Yeri geldiğinde insanlığın ne kadar boş işlerden mutsuz olduğuna kahkaha atmalı. Bunu yaparken alaylamak için değil, sallana sallana yürüyüp düşen bebeğini görünce gülen anne gibi olmalı.…
-
Bırak kendini bu gece, Bırak sönsün aydınlık. Bensiz geçen her ışığı bir kenara bırak. Hatta ve hatta kendinle uğraşmayı da bırak! Gel dostum gel! Kendine gelme, Bana gel! Dökülerek gel, Parçalanarak gel, Kan revan içinde gel, Ama lütfen gel!!
-
Evvelâ önce kendime, Sonra yine kendime, En son yeniden kendime. Hasıl-ı kelâm hep kendimden kendime.
-
Oturup kahvemi içesim var bu gece. Şekerli olsun diye seslenesim var mutfağa. Roman okuyormuş gibi yapıp, Senin ismini her yerde arayasım var.