Aşırılıklar

Kime çok güveniyorsan ondan tokat yiyiyorsun arkadaş! İstersen bu en yakın arkadaşın olsun, istersen ailen, istersen eşin. Hiç değişmiyor, illa birileri dürtüklüyor seni. Sadece güvenmek değil, aynı şekilde kimi çok fazla seviyorsan o sevdiğin kişi bir güzel dövüyor seni. Hatta oran, buran kırılıyor. Bir süre kendine gelemiyorsun. “Bunu bana asla yapmazdı, o böyle bir insan değil.” diye yıllardır sebebini soruyor insan. Zaten bunu yapanın o olmadığını anladığın zaman, işte o vakit rahata kavuşuyorsun. Ne zaman aşırılıklarını bırakıyorsun, işte o vakit evrenin işleyişini çözüyor insan. Kavga bitiyor, tantana bitiyor, kuruntu bitiyor, vesvese bitiyor. Dinginlik ve huzur başlıyor. Birde bunun tam tersi var. Bazımız ise yıllarca sevdiği, koruyup kolladığı bir vazoyu “Bunca senedir saklayabildim.” diye gururlanıyor. Vah yazık o vazoya. Keşke kırılsaymış daha iyiymiş. Yıllardır o vazoya esir olmuş, zihni ona bağlı yaşamış. Bu bazen bu vazo oluyor, bazen arkadaş, bazen sevgili. Değişmeyen tek şey aşırılıklarımız tarafından vurulduğumuz. Pekişmesi bakımından somut bir örnek vereyim. Geçen gün telefonuma ve sosyal medyaya aşırı düşkün olduğumu farkettim. Telefonun şarjı yarım gün gitmeye başladı. Artık telefonumu elime alamıyorum. Sinyal veriyor bazı şeyler. Bana diyor ki “Eğer telefon bağımlılığını bırakmazsan telefonu da elinde alırım.” Bu duruma üzülmeli mi yoksa sevilmeli mi bilmiyorum. Bence sevilmeli. Çünkü çok şükür aşırılıklarımıza bırakmıyor bizi Allah. Yoksa aşırılıkların içinde kaybolup gidiyoruz. Bu aşırılıklar sadece somut olmak zorunda değil, soyut aşırılıklarımız da var. Hatta bunlar bazen din oluyor, bazen futbol. Sonuç ya radikalizm ya da fanatizm. Her türlü izm bizi yok ediyor. Kaybolup gidiyoruz aşırılıklarımızın içinde. Bu yüzden çok şükür aşklar bitiyor, telefonlar bozuluyor, arkadaşlar terk edip gidiyor. Sanki Allah bağırıyor.

-Bak 6 yöne, 18 bin aleme. Var mı başkası? Var mı ötesi? Yalnız ben, yalnız ben, yalnız ben…