Çabalamalı ama çabalamamalı da

4,K

Yeni yıla girerken yine bir takım planlar yaptım. Akıl ile plan yapmak artık komik gelse de bir şeyler denedim; yeni yılda yapılacaklar ve bırakılacaklar listesi… Gerçi uzun süredir üzerinde uğraştığım bir liste ancak tam anlamıyla başarılı olamıyorum. Örneğin, şekeri bırakmak. Sanırım yeterince çaba gösteremiyorum. Çaba gösterdiklerimde de yavaş yol alıyorum. Sizce ne eksik? Sanırım ben cevabını buldum. O halde başlayalım…

Çabalamak ile aldığın 100 yıllık yolu, aşk ile 1 saniyede alırsın ama gel gör ki, aşık olabilmek senin elinde değildir. Bu yüzden aşkın kendisi lütuftur. Kime, neden verildiğini de çözemezsin. Çabalamak ise akıl işi. İrade ister. Aşıksan ne mutlu, dünyanın en büyük zenginliği. Ama değilsen, hoşgeldin kan, ter, gözyaşı, çamur, toprak. Yine gel gör ki, çabalayarak çok büyük bir olasılıkla başarısız olacaksın. Hayal kırıklıkları yoldaşın olacak. Üstün başın hep kirli kalacak. Umudun hep sınanacak. Bilmem sana da aşk verilir mi, yoksa verilmez mi? Verilirse de en bitap düştüğün noktada aşkı bulacaksın. Bulduktan sonra ise yıllardır alamadığın yolu, saniyesinde alacaksın. O meşhur sözde söylendiği gibi

“Hakikat aramakla bulunmaz ancak bulanlar hep arayanlardır.”

Çabalamalı ama çabalamamalı da. 

Kıssadan hisse, bu iş aslında akıl ve gönül işi. Hepimizin hikayesi. Akıl ile başladığımız bu yolda aslında pek de bir yere ulaşamayız. Ulaştığımızı sansak da bir yanılsamadır. Akıl önce görür, düşünür, sorgular, şüphe eder ve karar verir. Siz de artık yorulduğunuzu düşünüyor musunuz? Olaylara aklınız ile değil de, gönlünüz ile baktığınız zaman sadece sezersiniz. O noktadan sonra attığınız adımdan eminsinizdir. 

Aklın ile baktığında dünyanın en güzel insanında bile kusur göreceksin. Gönlün ile baktığında dünyanın en çirkin insanındaki cevheri bulacaksın. Kıyaslamalar, çirkinlikler, kusurlar… Eğer bunları görüyorsan, bunlar sadece senin aklının çirkinliği ve idraksizliği. Akıl görüneni görür, gönül görünmeyeni görür.

Hepimizin çok büyük bir güce ihtiyacı var. Bu güç öyle bir güç olmalı ki, sizin tüm benliğinizi sarsmalı. Adeta yıkmalı. Ateş gibi harlayıp sizi kül etmeli. Kül ettikten sonra da Simurg gibi yeniden var etmeli. İşte bunun adı aşk. Kesinlikle büyük bir enerjiye ihtiyacımız var. Ancak bilmeli ki, o enerji geleseye kadar çabalamalı ama yine de bilmeli ki, çabalarımız ile aldığımız yol sadece bir arpa boyu kadar.

Tırtıl, kelebeğe dönüşmeden önce ne kadar çok çabalasa da asla uçamaz ve aldığı yol sokak boyu kadardır. Beslenebilmek için türlü tehlikelere atılarak yemek arar. Kuşlara yem olmadan başını sokabileceği bir barınak bulur. Sürekli çabalar, sürekli çabalar. Hayata tutunmaya çalışır. Ancak ölmeyip başarabilirse bir gün oturur ve düşünür. Bunca çabaya rağmen uçamıyordur. Olduğu yerde kalır. Artık tek adım atmaz ve başlar kendi kozasını örmeye. Ördükçe kaybolur, kendi içine döner. Kozasını bitirdikten sonra büyük bir suskunluk içinde aşkın gelmesini bekler, bekler, bekler… Gelir mi, gelmez mi bilmiyorum. Eğer gelirse onun adı artık tırtıl değil, kelebek olmuştur. Eski halinden çok daha güzeldir ve artık uçuyordur. Hiç görmediği sokaklara, mahallelere artık uçarak gider.