Ve en sonunda anlıyorsun ki aynı yolda yürüdüğün insanlardan sana fayda var. Aynı dili konuştuğun, aynı hisleri yaşadığın, aynı amacı paylaştığın. Aynı yolu yürümediğin insanlar ile sadece belli bir noktaya kadar geliyorsun. O noktadan bir adım öteye geçmek mümkün olmuyor. Belli bir seviyede iletişim, belli bir seviyede samimiyet ve belli bir seviyede arkadaşlık. Ama ötesi mutlaka olmuyor. Mutlaka bir süre sonra herkes tekrar kendi yoluna geçiyor. Aynı frekansta olan kişiler çok uzakta olsa bile kalpleri aynı ritimle, aynı heyecanla atıyor. Hatta koca bir güruh, eş zamanlı aynı ruh halini paylaşabiliyor. Zaten gözünden tanıyorsun böyle insanları. Pek konuşmaya da gerek kalmıyor. Haliyle konuşuyor yolun yolcuları. Ne mutlu yolunu bulanlara. Ne mutlu yolunu bulup yolcu olanlara. İnanın ki bu ikisinden başka zenginlik yok.
Aslında bu durumu bir tweet ile açıklayacaktım ama sonra baktım 140 karakter yetmiyor. Bloğa yazayım dedim. En son olarak Sâmiha Ayverdi’den alıntı yapıp bitiriyorum.
“Yanımdadır Yemendedir, Yemendedir yanımdadır.”