edebi

Önce bir kelebek görür gözlerin. Kelebeğin dansı, rengi, endamı kısacası her şeyi etkiler seni. Bir bakarsın artık kelebeği sevmeye başlamışsındır. Sonra şaşkınlıkla bir bakmışın kelebek, karnının içine girmiştir. O günden sonra sanki karnında kelebekler uçuyormuş gibi hissedersin. Neden kelebektir de…

Soruyorum, “Bana hiçliği tanımla?” -“Hiç işte hiç” diyor. Eee diyorum. -“Hiiiç” diyor. !? -Bilmiyorum. Yaklaştın devam et. -Hava gibi bir şey herhalde. O dolu. -Uzay. Boş değil. -Boşluk öyleyse. Luk var. -Boş. 3 harf. – Peki şimdi bitmeyen isteklerin Korkuların,…

kötü yaz beğenilme yeri geldiğinde saçmala noktayı da koyma canım nolcak bazen anlamsız boşluklar bırak .. isteyen doldursun orayı bırak sana virgülsüz desinler, amma velakin gel yumalım gözümüzü aklımızı susturalım kalem raks etsin bu gece rüzgar en güzel şarkısını çalsın…

Dön Dön Dön yeniden içine Gel gör bak Neler olmuş Hele bir bak Neler bitmiş şu bahçende Hangi dikenler yeşermiş Hangi gülün kurumuş Bahçeni kurtlar kapmış Kargalar çoktan açlıktan uçmuş Velveleler yangına vermiş. Dön! Al baltayı eline yeniden Sapla önce…

Gelmesi gereken gelir, gitmesi gereken gider azizim! Ne birini tutabilirsin ne de birini getirebilirsin. İnsan olarak yaratılmışsın bir kere. En başından beri gün ve gün ilerlemek zorundasın. Ne zaman ki ilerlemedin işte o zaman acı çekeceksin azizim! Sorma bugün neden…

​Kaybetmişsin ışığını, Gülen gözlerin gülmez olmuş. Kanadını kırmışlar senin, Uçup coşan gönlün uçmaz olmuş. Gülüşün, Bakışın, Susuşun, Sözlerin, Hepsi değişmiş… Neylemişler sana böyle! Ne hale getirmişler seni! Vah, vah… Yazık olmuş, Ziyan olmuş güzelliğin.

​Ben seninle olmayı sevdim, Sana ulaşmayı değil. Ben seni sevdim, Sen olmayı değil.

İnsanların yakasından düşmek lazım azizim! Bir an önce kendi fikirlerimizi mutlak doğru sanmaktan ve sevdiğimiz insanlara kısıtlamalar koyup onun hayatını engellemekten vazgeçmek lazım azizim! Bırakmak lazım azizim! Bırakmak lazım. Sürekli öğüt vermeyi ve insanların hayatına burun sokmayı bırakmak lazım. Belki…

ve herkes bir gün bitirecek, Kum saatindeki tanelerini. ve her kum tanesi hatıraya dönüşecek. Arkasında sadece bıraktıkları kalacak. Kimi bir kitap, Kimi bir buluş, Kimi sadece gülümsemesini, Hatta bazısı nefretini bırakacak. Herkes bir iz bırakmadan göçmeyecek bu diyardan.

Kendinle savaşmak için girdiğin bu yolda kendinle barışarak çıkıyorsun. Herhalde savaşı kaybettiğimizden olsa gerek hemen beyaz bayrakları havaya kaldırıyoruz ki kendimizle barışalım. Şimdi sorarım size dostlar? Bu korkaklık mıdır yoksa bilgelik mi? Bir tarafta sürekli kendisiyle savaşan onurlu bir bilge, diğer tarafta kendi içiyle girdiği…