insan

Ufak bir şey fark ettim. Sonra dedim ki paylaşmak güzeldir ve şimdi yazıyorum :) Ruhsal tekamülde ilerledikçe hayvanları daha çok sevmeye başlar insan. Bence çok hoş ve çok güzel :) Çünkü ruhsal tekamül süreci aslında kendini tanıma sürecinden ibaret. İnsan…

Her insan bir konaktır esasında. Hayat bir yolculuk ise her insan da bir konaktır. Bu seyahat boyunca diğer yolcular ile kendi yollarımız kesişir. İşte o noktada konak olan insanlar, hayatımıza girmeye başlar. Önce onunla tanışırsın, sonra arkadaş belki de düşman olursun…

Komik varlıklarız gerçekten, İnanın çok komik varlıklarız! Bitmek bilmeyen kavgalarımız, Olur olmaz her şeye aşırı duygusal davranmamız, Ukala ukala şikayetlerimiz, Kıskançlıklar ile zindana çevirdiğimiz yaşamlar, Selam almadı diye çocukça küsmemiz, Birazcık nefsimize dokunsalar hemen parlamamız, Ufak bir zorluğu aşınca patavatsızca…

Önce bir kelebek görür gözlerin. Kelebeğin dansı, rengi, endamı kısacası her şeyi etkiler seni. Bir bakarsın artık kelebeği sevmeye başlamışsındır. Sonra şaşkınlıkla bir bakmışın kelebek, karnının içine girmiştir. O günden sonra sanki karnında kelebekler uçuyormuş gibi hissedersin. Neden kelebektir de…

Gelmesi gereken gelir, gitmesi gereken gider azizim! Ne birini tutabilirsin ne de birini getirebilirsin. İnsan olarak yaratılmışsın bir kere. En başından beri gün ve gün ilerlemek zorundasın. Ne zaman ki ilerlemedin işte o zaman acı çekeceksin azizim! Sorma bugün neden…

​Kaybetmişsin ışığını, Gülen gözlerin gülmez olmuş. Kanadını kırmışlar senin, Uçup coşan gönlün uçmaz olmuş. Gülüşün, Bakışın, Susuşun, Sözlerin, Hepsi değişmiş… Neylemişler sana böyle! Ne hale getirmişler seni! Vah, vah… Yazık olmuş, Ziyan olmuş güzelliğin.

​Ben seninle olmayı sevdim, Sana ulaşmayı değil. Ben seni sevdim, Sen olmayı değil.

İnsanların yakasından düşmek lazım azizim! Bir an önce kendi fikirlerimizi mutlak doğru sanmaktan ve sevdiğimiz insanlara kısıtlamalar koyup onun hayatını engellemekten vazgeçmek lazım azizim! Bırakmak lazım azizim! Bırakmak lazım. Sürekli öğüt vermeyi ve insanların hayatına burun sokmayı bırakmak lazım. Belki…

ve herkes bir gün bitirecek, Kum saatindeki tanelerini. ve her kum tanesi hatıraya dönüşecek. Arkasında sadece bıraktıkları kalacak. Kimi bir kitap, Kimi bir buluş, Kimi sadece gülümsemesini, Hatta bazısı nefretini bırakacak. Herkes bir iz bırakmadan göçmeyecek bu diyardan.

Kendinle savaşmak için girdiğin bu yolda kendinle barışarak çıkıyorsun. Herhalde savaşı kaybettiğimizden olsa gerek hemen beyaz bayrakları havaya kaldırıyoruz ki kendimizle barışalım. Şimdi sorarım size dostlar? Bu korkaklık mıdır yoksa bilgelik mi? Bir tarafta sürekli kendisiyle savaşan onurlu bir bilge, diğer tarafta kendi içiyle girdiği…